Things My Mother Left

From my Mother
I inherited a box.

It had her troubled childhood
Stacked in countless diaries.

A dusty scarf from her youth
That still had its faint perfume
Of a summer day and rejected love.

A bell jar full of dead fireflies
And a broken marriage.
A route map to her sorrow.
And dried leaves from our backyard
To remind her of the spring.

A monument for her motherhood
Built with bricks of guilt.

A postcard of her old age
That said, 'Love, Your Daughter'
With patterns of tears made on ink
As she strained to remember my name.

And at the bottom
A will that said 'I Love You, Dear'
Staggering and misspelt.

While Waiting

When the dust settles down with the lights
And little boys fly their kites
On the rooftops nearby,
I'll stand by the parapets
With grit that'll stick to my arm as I press.

I'll look at the orange marigolds
That has drooped with the heat of day
And think of that afternoon you were here.

With hands that bleed
A life in vain
Clad in unformed dreams
And a forced matrimony,
I kissed your lips
That stained of sin
And licked your tongue
That tasted of lust.

I kissed you on this rooftop
With the smell of marigolds in the wind
Away from my husband
Until I felt my son stir inside my body
And I shuddered in guilt.
I'll never forget how your eyes looked then.

I'll think of you today,
Until all the lights are out
And the scent of these flowers fill my lung
Until my son pulls the pleats of my sari.

I'll think of one last thing  to ask you
Before I pick him up and kiss his head,
What would you call us?
Sinners?
Divine? 

നിദ്ര

ചിത്തഭ്രമം സംഭവിച്ച
പകലിനോട്.

ഇന്ന് നിനക്ക്
എവിടെ ഉറങ്ങണം?

ആർത്തിരമ്പുന്ന കടലിന്റെ
ഇരുണ്ട അടിത്തട്ടിൽ.

അതുമല്ലെങ്കിൽ...

ആകാശം തൊടുന്ന
ഒരു വൃക്ഷത്തിന്റെ
വേരുകൾക്കിടയിൽ.

നദി

ഇനിയൊരു ജന്മം നമുക്കൊരുമിച്ച്‌ 

എഴുതപ്പെട്ടാല്‍,
നീ എന്നില്‍ ഒരു മകനായി ജനിക്കുക.

ഈ ജന്മം ചക്രവാളങ്ങളിലെത്തി നില്‍ക്കുന്നു.

കത്തി തീരട്ടെ നമുക്കിടയിലെ സൂര്യന്‍.

രാത്രി ഏറെ കഴിയുമ്പോള്‍, നമുക്ക് പിരിയാം
വിടചൊല്ലാതെ.

നിന്റെ കൈവെള്ളയില്‍ ഞാന്‍ ചുംബിക്കാം,
അതിന്റെ നനവ് മാത്രം ഓര്‍ത്തു വയ്ക്കുക.

എന്റെ ശരീരത്തിന്റെ ഗന്ധം,
അതും നീ ഓര്‍ത്തു വയ്ക്കുക.

എന്നാല്‍, എന്നെ നീ മറന്നു കളയുക.

ഈ ആര്‍ത്തവവും, വേദനയും
നിനക്കുവേണ്ടിയാണ്, എനിക്കും.

മറ്റൊരു ജന്മത്തില്‍ നീ, എനിക്കുള്ളില്‍
മുളപൊട്ടുവാന്‍ വേണ്ടി.

ഇന്നു ഞാന്‍ എനിക്കുമുന്നിലെ
ചക്രവാളം കടക്കാന്‍ ശ്രമിക്കയാണ്‌,
വീണ്ടുകീറുന്ന അടിവയറിലെ
പ്രപഞ്ചത്തെയും പേറിക്കൊണ്ട്. 

നിഴലാട്ടം

ഇലകള്‍ക്ക് കുറുകെ ഒഴുകിയ
മഞ്ഞവെയിലിന്റെ നിഴലാട്ടം

നിന്റെ ദേഹത്ത് പതിയുമ്പോള്‍,

മഴമേഘങ്ങളെ സ്വപ്നംകണ്ടുറങ്ങുകയായിരുന്നു നീ.

സ്വപ്നങ്ങള്‍ തെളിഞ്ഞു നീ

കണ്ണുകള്‍ തുറക്കുമ്പോള്‍

നിന്റെ അരികിലെ ഓരോ പുല്‍ക്കോടിയും 

വെള്ളി കല്ലുമാലകള്‍ അണിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും,

മായ്ഞ്ഞ കാലവര്‍ഷത്തിന്റെ ഓര്‍മക്കായി. 

 

Madness and the Like

If we could believe in the madness of our shared pasts,

Do you think we stand a chance

At living it again someday?

There is an indescribable and sometimes,

An invisible sense of abandonment in security.

A sense of loss and detachment in a bond

That promised to keep you close, no matter what.

A point is reached

When you begin to doubt.

Could love,

In all it’s contrasts and similarities, last?

Things are lost.

Lost and found, occasionally.

But lost forever for most part.

Most of all, love.

Starfishes,

Seashells,

Tides,

Full moons,

Love and castles of yellow grit.

Nothing ever made sense.

And most of all, love.

Was it the same for you as well?

Tea Bags

She sat staring at the blank newspapers.

A pane stretched its arms before her

Time stood still, but slipped.

Silence had the wings of a damselfly

Frail and eroding.

A few words were forgotten.

A few emotions ceased to be.

The streets were turning a deep shade,

Like those eyes of that woman,

Who turned to her and then turned grey

Until only a shadow remained.

Her eyes had disappeared.

No reflections.

Happiness, she thought.

The idea of happiness, she realized.

The tea bags were empty

The milk had turned stale.